Αϋπνία
Το παρόν κείμενο, είναι
μεταφρασμένο από διάφορα blogs και κάνει τον γύρο του κόσμου… Σε περίπτωση που
το ρωσικό πείραμα αϋπνίας έγινε στην πραγματικότητα λίγο μετά την περίοδο του
Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, είναι πραγματικά εντυπωσιακό και φρικιαστικό το τι
μπορεί να συμβεί στον ανθρώπινο εγκέφαλο… Στον αντίποδα, αν η ιστορία είναι
προϊόν μυθοπλασίας, κάτι που θεωρούμε και το πιο πιθανόν, δεν παύει να αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και
πρωτότυπη ιστορία που ξεπερνά τα όρια της λογικής, σύμφωνα με την ευρεία
σημασία της λέξης.
Λέγεται λοιπόν, πως Ρώσοι ερευνητές στα τέλη της δεκαετίας του ’40 (λίγα χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) κράτησαν πέντε άτομα άγρυπνα επί 15 μέρες χρησιμοποιώντας ένα αέριο που βρισκόταν ακόμα σε πειραματικό στάδιο. Κρατούνταν σε απομονωμένο περιβάλλον ώστε να ελέγχεται η συγκέντρωση του αερίου καθώς σε μεγάλες συγκεντρώσεις θα ήταν θανατηφόρο.
Υπήρχαν επίσης μικρόφωνα, και μερικά μικρά παράθυρα από πολύ χοντρό γυαλί το οποίο σου επέτρεπε να βλέπεις μέσα στο δωμάτιο, αλλά να φαίνεται σαν καθρέφτης από μέσα (σαν τα δωμάτια ανάκρισης αλλά πολύ μικρότερα σε μέγεθος και στρογγυλά) για επιπλέον παρακολούθηση. Μέσα στο δωμάτιο υπήρχαν βιβλία, τρεχούμενο νερό, τουαλέτα, κρεβάτια και αρκετό φαγητό για να αντέξουν για μήνες.
Οι κρατούμενοι στο Ρώσικο πείραμα
αϋπνίας, ήταν πολιτικοί κρατούμενοι που κρίθηκαν εχθροί του πολιτεύματος κατά
τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Όλα έβαιναν καλώς τις πρώτες 5
μέρες, και οι κρατούμενοι δεν διαμαρτύρονταν καθόλου. Αξίζει να σημειωθεί εδώ
ότι τους υποσχέθηκαν ότι θα τους απελευθερώσουν αν έμειναν ξύπνιοι επί 30 μέρες
συνεχόμενα. Οι συζητήσεις μεταξύ τους και δραστηριότητες τους παρακολουθούσαν
συνεχώς και παρατηρήθηκε μία συνεχής συζήτηση περί τραυματικών εμπειριών που
είχαν ζήσει στο παρελθόν και γενικότερα οι συζητήσεις τους άρχισαν να παίρνουν
όλο και πιο σκοτεινή μορφή μετά από 4 μέρες.
Μετά από 5 μέρες, άρχισαν να
διαμαρτύρονται ότι συγκεκριμένα γεγονότα άρχισαν να τους δημιουργούν συμπτώματα
παράνοιας. Σταμάτησαν να μιλάνε μεταξύ τους και άρχισαν να ψιθυρίζουν στα
μικρόφωνα και στα μικρά παράθυρα-καθρέφτες. Περιέργως, πίστευαν ότι θα
κερδίσουν την εύνοια των ερευνητών προδίδοντας τους συντρόφους-συγκρατούμενους
τους. Στην αρχή οι ερευνητές νόμιζαν ότι αυτό οφειλόταν στο αέριο που ανέπνεαν
για να μείνουν ξύπνιοι.
Μετά από 9 μέρες ένας από τους
κρατουμένους άρχισε να ουρλιάζει. Περπάταγε πάνω-κάτω στο δωμάτιο και φώναζε με
όλη του τη δύναμη επί 3 συνεχόμενες ώρες και τελικά μετά από τόση ώρα το μόνο
που έβγαζε ήταν μικρά σκουξίματα. Είχε σκίσει τις φωνητικές του χορδές από την
προσπάθεια.
Το περίεργο της υπόθεσης ήταν η απραξία των άλλων κρατουμένων στο
ουρλιαχτό του συντρόφου τους. Απλά συνέχισαν να ψιθυρίζουν στα μικρόφωνα έως
ότου και άλλος ένας κρατούμενος άρχισε να ουρλιάζει ασταμάτητα. Οι υπόλοιποι
κρατούμενοι απλά άρχισαν να σκίζουν τα βιβλία και να κολλάνε τις σελίδες στα
παράθυρα. Κάποια στιγμή τα ουρλιαχτά σταμάτησαν. Όπως και τα ψιθυρίσματα στα μικρόφωνα.
Αφότου πέρασαν 3 ακόμα μέρες, οι
ερευνητές έλεγχαν τα μικρόφωνα κάθε ώρα για να βεβαιωθούν ότι λειτουργούσαν
αφού δεν πίστευαν ότι δεν μπορούσαν να λαμβάνουν τίποτα με 5 άτομα μέσα στο
δωμάτιο. Το πρωί της 14ης μέρας οι ερευνητές έκαναν κάτι που δεν ήθελαν να
κάνουν μόλις σχεδίασαν το πείραμα:
Να χρησιμοποιήσουν την ενδοεπικοινωνία μέσα
στο θάλαμο για να πάρουν κάποια αντίδραση από τους κρατουμένους αφού
φοβόντουσαν για την κατάστασή τους. Ανακοίνωσαν ότι θα ανοίξουν τον θάλαμο για
να ελέγξουν τα μικρόφωνα και τους διέταξαν να ξαπλώσουν στο πάτωμα αλλιώς θα
τους πυροβολούσαν. Αν συνεργάζονταν, θα απελευθέρωναν έναν (έτσι τους είπαν
τουλάχιστον).
Προς έκπληξή τους άκουσαν από τα
μικρόφωνα: «Δεν θέλουμε να μας ελευθερώσετε!» Οι ερευνητές και οι στρατιωτικοί
που χρηματοδοτούσαν το πείραμα άρχισαν να συζητάνε για το αν θα ανοίξουν τον
θάλαμο ή όχι. Τελικά αποφάσισαν να τον ανοίξουν τα μεσάνυχτα της 15ης μέρας…
Ο θάλαμος γέμισε αρχικά με καθαρό
αέρα και το ειδικό αέριο έφυγε και αμέσως φωνές άρχισαν να ικετεύουν να βάλουν
πάλι το αέριο. Ο θάλαμος ανοίχτηκε και στρατιώτες στάλθηκαν μέσα να φέρουν τους
κρατουμένους. Κρατούμενοι και στρατιώτες άρχισαν να ουρλιάζουν. 4 από τους 5
κρατουμένους ζούσαν, αν και η κατάσταση τους μόνο ζωντανή δεν μπορούσε να θεωρηθεί.
Τα τρόφιμα μετά την 5η μέρα δεν είχαν αγγιχτεί.
Υπήρχαν κομμάτια κρέατος από τα
πόδια του νεκρού κρατουμένου χωμένα στη σχάρα στο πάτωμα που υπήρχε για να
φεύγει το νερό, με αποτέλεσμα να έχει συσσωρευτεί μια μικρή στάθμη νερού και
αίματος κάτω. Οι 4 “επιζώντες” είχαν σκισμένο δέρμα και μύες παντού. Τα
κατεστραμμένα τους δάχτυλα έδειχναν ότι τα τραύματα είχαν γίνει με τα χέρια και
όχι με τα δόντια, ενώ κατάλαβαν ότι τα περισσότερα τα είχε κάνει ο καθένας στον
εαυτό του και όχι μεταξύ τους.
Όλα τα όργανα στην κοιλιακή χώρα
των κρατουμένων είχαν βγει. Τα πνευμόνια. η καρδιά και το διάφραγμα είχαν
μείνει στη θέση τους το περισσότερο δέρμα στον θώρακα είχε βγει, με αποτέλεσμα
να φαίνονται τα πνευμόνια καθαρά. Τα όργανα που είχαν βγάλει ήταν ανέπαφα κάτω.
Τα στομάχια τους έκαναν κανονικά πέψη, όχι φαγητό βέβαια, αλλά μέρη του ίδιου
τους του σώματος που είχαν φάει πριν.
Οι περισσότεροι Ρώσοι στρατιώτες
ήταν στις ειδικές δυνάμεις αλλά αρνιόντουσαν να ξαναμπούν μέσα να βγάλουν τους
κρατουμένους. Ούρλιαζαν να κλείσουν το θάλαμο και να ξαναβάλουν το αέριο για να
μην τους πάρει ο ύπνος.
Οι κρατούμενοι-πειραματόζωα
αντιστάθηκαν σθεναρά στους στρατιώτες που προσπάθησαν να τους βγάλουν από το
θάλαμο. Ένας στρατιώτης πέθανε αφού του έσκισαν την καρωτίδα και ενός άλλου του
έβγαλαν τους όρχεις με τα δόντια. Άλλοι 5 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους τις
επόμενες μέρες, όχι από τραύματα, αλλά επειδή αυτοκτόνησαν. Μέσα στο χαμό ο
σπλήνας ενός κρατουμένου έπαθε ρήξη και άρχισε να αιμορραγεί ακατάπαυστα.
Οι
ερευνητές προσπάθησαν να τον ναρκώσουν αλλά αυτό αποδείχτηκε αδύνατον. Του
έδωσαν την δεκαπλάσια δόση μορφίνης από την κανονική αλλά αυτός ακόμα πάλευε
σαν τρελός σπάζοντας τα πλευρά και το χέρι ενός γιατρού. Η καρδιά του δούλεψε
για μερικά λεπτά, και σε όλη τη διάρκεια φώναζε συνέχεια «Και άλλο» ενώ
σιγά-σιγά έμεινε σιωπηλός.
Οι υπόλοιποι 3 μεταφέρθηκαν σε
ιατρική μονάδα, οι 2 εκ των οποίων που είχαν τις χορδές τους ανέπαφες, το μόνο
που ζητούσαν ήταν και άλλο αέριο για να κρατηθούν ξύπνιοι. Ένας κρατούμενος που
βρισκόταν στην χειρότερη κατάσταση, εισήχθη στο χειρουργείο για να του βάλουν
τα όργανα πίσω στη θέση τους. Δεν μπορούσαν όμως με τίποτα να του κάνουν
αναισθησία όσο και αν προσπαθούσαν. Όταν προσπάθησαν να του δώσουν αναισθητικό
αέριο πάλεψε σαν τρελός σκίζοντας τα δερμάτινα λουριά που τον κρατούσαν στο
κρεβάτι και πέταξε κάτω τους πιο δυνατούς στρατιώτες που τον κράταγαν.
Όταν του
έδωσαν μεγαλύτερη δόση αναισθητικού, τα βλέφαρά του έκλεισαν σιγά-σιγά και η
καρδιά του αμέσως σταμάτησε. Στην νεκροψία φάνηκε ότι το αίμα του είχε
τριπλάσια συγκέντρωση οξυγόνου από το κανονικό. Είχε σπάσει 9 κόκαλα στην
προσπάθειά του να μην τον ναρκώσουν και είχε σκίσει τους περισσότερους μυς γύρω
τους.
Ο άλλος κρατούμενος, ήταν ο
πρώτος που είχε αρχίσει να ουρλίαζει. Οι χορδές του είχαν σκιστεί και όταν
επιχείρησαν να τον ναρκώσουν, αρνείτο να δεχθεί το αναισθητικό. Όταν ένας
γιατρός του πρότεινε να γίνει το χειρουργείο χωρίς αναισθησία συμφώνησε με ένα
νεύμα. Καθ’όλη τη διάρκεια της 6ωρης επέμβασης για να βάλουν οι γιατροί τα όργανά
του στη θέση τους δεν αντέδρασε καθόλου ενώ μία έντρομη νοσοκόμα ανέφερε ότι
όταν τα μάτια της συναντιόντουσαν με του κρατούμενου, αυτός της χαμογελούσε.
Έγινε το ίδιο χειρουργείο στους
υπόλοιπους 2 κρατουμένους χωρίς αναισθησία. Όμως αυτούς χρειάστηκε να τους
παραλύσουν. Οι χειρούργοι αδυνατούσαν να κάνουν τη δουλεία τους αφού οι
ασθενείς γελούσαν καθ’όλη τη διάρκεια της διαδικασίας και τους ακολουθούσαν με
τα μάτια. Όταν μιλούσαν, απλά ζήταγαν και άλλο από το αέριο που τους κράταγε
ξύπνιους.
Όταν τους ρώταγαν γιατί έβγαλαν τα όργανά τους από μέσα τους, και
γιατί ήθελαν και άλλο αέριο έπαιρναν μόνο μια απάντηση: «Πρέπει να μείνω
ξύπνιος». Οι 3 επιζήσαντες κρατούμενοι αποφασίστηκε να τοποθετηθούν πάλι
σιγά-σιγά πίσω στο θάλαμο παρά τις αντιρρήσεις των ερευνητών που ήθελαν να
προχωρήσουν σε ευθανασία. Όμως οι ανώτεροι αξιωματούχοι επέμεναν να συνεχιστεί
το πείραμα για να δουν τη συνέχεια.
Πριν μπουν στο θάλαμο συνδέθηκαν
με ηλεκτροεγκεφαλογράφημα. Προς μεγάλη έκπληξη όλων, μόλις τους είπαν ότι θα
τους βάλουν στο θάλαμο, σταμάτησαν να παλεύουν. Ενώ ήταν έξω, προσπαθούσαν με
νύχια και με δόντια να μείνουν ξύπνιοι. Ένας μουρμουρούσε, ένας άλλος έσφιγγε
συνέχεια τους μυς των ποδιών του ενώ ένας άλλος ανοιγόκλεινε τα μάτια του πολύ
γρήγορα.
Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα έδειχνε απίστευτα αποτελέσματα μόλις
συνδέθηκε στον πρώτο κρατούμενο, καθώς τα κύματα του εγκεφάλου του ήταν
κανονικά την περισσότερη ώρα, αλλά μετά από λίγη ώρα έσβηναν χωρίς λόγο και
«ξαναζωντάνευαν» έτσι απλά. Σαν να νέκρωνε ο εγκέφαλος για λίγα δευτερόλεπτα
και μετά να ξανάμπαινε σε λειτουργία. Τελικά, τα μάτια του έκλεισαν, τα κύματα
άλλαξαν σε αυτά του βαθύ ύπνου, και η καρδιά του σταμάτησε.
Ο άλλος κρατούμενος ούρλιαζε να
ξαναμπεί στον θάλαμο. Ο ανώτερος αξιωματούχος έδωσε εντολή να μπουν οι κρατούμενοι
στο θάλαμο μαζί με 3 ερευνητές. Ένας από αυτούς τους 3, αμέσως τράβηξε όπλο και
πυροβόλησε εν ψυχρώ τον ανώτερό του, και μετά έστρεψε το όπλο στον μουγκό
κρατούμενο και του φύτεψε και αυτού μια σφαίρα στο κεφάλι. Φώναξε στον
τελευταίο κρατούμενο ότι δεν θα μπει στο δωμάτιο με αυτόν, σκοτώνοντας και
αυτόν με μια σφαίρα στην καρδιά. Το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα σταμάτησε να
λαμβάνει και ο κρατούμενος ψιθύρισε πριν πεθάνει: «Ήμουν τόσο κοντά στην
ελευθερία…»
paraskinio
Σχόλια