Τεράστιες δυνατότητες ίασης δίνει η προλοθεραπεία, μια μέθοδος που εφαρμόζεται τελευταία και στη χώρα μας για την αντιμετώπιση του πόνου που προκαλείται από τραυματισμούς. Στη φαρέτρα του ειδικού ιατρού αποκατάστασης–φυσίατρου αξιοποιείται στο έπακρο, διότι γνωρίζει πώς να την εκμεταλλευθεί με τον καλύτερο τρόπο για τη λειτουργική αποκατάσταση του αρρώστου. Πρόκειται για μια συντηρητική μέθοδο, περισσότερο γνωστή στις ΗΠΑ παρά στην Ευρώπη, που ακολουθεί τον φυσικό τρόπο αποκατάστασης, με τα οφέλη για το μυοσκελετικό σύστημα να είναι αξιοσημείωτα.
«Οι σύνδεσμοι είναι απαραίτητοι για τη σωστή λειτουργία του μυοσκελετικού συστήματος, διότι συνδέουν τα οστά μεταξύ τους και έτσι οι κινήσεις γίνονται αρμονικά και ανώδυνα. Όταν αυτοί μετά από χρόνια καταπόνηση και επαναλαμβανόμενους μικροτραυματισμούς «χαλαρώνουν», δημιουργείται αστάθεια στις αρθρώσεις, έχουμε χρόνιο πόνο και ελαττωμένη λειτουργικότητα των μυϊκών ομάδων που είναι υπεύθυνες για την κίνηση των αρθρώσεων. Η επούλωσή τους είναι αργή, γιατί δεν έχουν πλούσια αγγείωση και αιματική ροή. Η ελλιπής επούλωση οδηγεί σε πτωχή δύναμη αυτών των ιστών και μη καλή λειτουργικότητα. Αν δεν θεραπευτούν προκύπτει επιδείνωση του προβλήματος και του πόνου», μας εξηγεί ο ιατρός αποκατάστασης φυσίατρος κ. Σταύρος Ν. Δημητρακόπουλος.
Φυσιολογικά, όταν προκύψει τραυματισμός, ο οργανισμός έχει τον τρόπο να αυτοϊαθεί, με μια διαδικασία που ονομάζεται διαδικασία φλεγμονής, η οποία αρχίζει από την πρώτη ημέρα του τραυματισμού (ή του χρόνιου μικροτραυματισμού από καταπόνηση). Αυτή η κατάσταση χωρίζεται σε 3 χρονικές φάσεις.
Στην 1η φάση -που διαρκεί από 2 έως 5 ημέρες- γίνεται η απομάκρυνση των υπολειμμάτων του τραυματισμού της περιοχής, μέσω της δράσης των αιμοπεταλίων, των φαγοκυττάρων και κάποιων άλλων ουσιών.
Η 2η φάση -που διαρκεί από την 3η ημέρα έως την 3η εβδομάδα- είναι η φάση του πολλαπλασιασμού, δηλαδή της δημιουργίας κοκκιωματώδους ιστού, ινών κολλαγόνου, της έναρξης σχηματισμού νέου ιστού, κλπ.
Η 3η φάση -που διαρκεί από την 3η εβδομάδα έως και 2 χρόνια, είναι η φάση της ωρίμανσης-αναδιαμόρφωσης του νέου ιστού.
«Όταν προκύπτει κάποιος τραυματισμός ο πόνος οδηγεί τον ασθενή στον ιατρό, ο οποίος, μετά τη διενέργεια των απαραίτητων εξετάσεων, συνταγογραφεί αντιφλεγμονώδη, με αποτέλεσμα τη διακοπή της επούλωσης!! Δηλαδή, όταν ο οργανισμός μετά τον τραυματισμό ξεκινάει τη φλεγμονώδη διαδικασία για να επουλώσει το τραυματισμένο σημείο, του χορηγούνται αντιφλεγμονώδη φάρμακα και αυτός σταματά να θεραπεύει τον εαυτό του. Συνεπώς, εναντιωνόμαστε στη φυσική εξέλιξη της αυτοΐασης, λόγω του πόνου που θέλουμε να καταπολεμήσουμε. Είναι προτιμότερο λοιπόν να πάρουμε παυσίπονα και να περιμένουμε μερικές μέρες», συμβουλεύει ο κ. Δημητρακόπουλος.
Η προλοθεραπεία λοιπόν έρχεται να παίξει αυτό το ρόλο: να ξεκινήσει τη φλεγμονώδη διαδικασία επούλωσης και αναγέννησης για τη δημιουργία νέου ιστού. Είναι μη χειρουργική, επανορθωτική, ιατρική, θεραπευτική μέθοδος, χρήσιμη για την επούλωση και ανάπλαση των συνδέσμων, τενόντων και αρθρώσεων του μυοσκελετικού συστήματος που καταπολεμά τον πόνο. Ο Dr.George Hackett ήταν ο πρώτος ιατρός στις ΗΠΑ που χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο, μεταξύ του 1930 και του 1960, σε μεγάλο αριθμό ασθενών με επώδυνα μυοσκελετικά προβλήματα, με επιτυχία που έφτανε το 90%.
«Η θεραπευτική αυτή μέθοδος γίνεται με εγχύσεις (ενέσεις) ενός διαλύματος dextrose, δηλαδή γλυκόζης, στους πονεμένους τένοντες και συνδέσμους, και συγκεκριμένα εκεί που ο τένοντας ή ο σύνδεσμος είναι προσκολλημένος στο οστό. Το αποτέλεσμα είναι η ενίσχυση των ανατομικών αυτών δομών, οι οποίες γίνονται πιο δυνατές έως και 40%. Η προλοθεραπεία ουσιαστικά επανορθώνει τη φθορά των αρθρώσεων, επαναφέρει τη λειτουργικότητά τους και απαλλάσσει τον ασθενή από τον χρόνιο πόνο», επισημαίνει ο κ. Δημητρακόπουλος, προσθέτοντας ότι οι σύνδεσμοι και οι τένοντες, που αποτελούνται από ινοβλάστες και είναι πολύ ευαίσθητοι σε αυτή τη μέθοδο, αναπλάθονται, αυξάνονται τα κύτταρα του κολλαγόνου, επουλώνοντας τις φθορές και έτσι γίνονται πιο δυνατοί. Η προλοθεραπεία, δηλαδή, ωθεί τους ιστούς να αυτοϊαθούν.
«Πολλοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι για τον πόνο τους ευθύνονται οι σύνδεσμοι. Λανθασμένα πιστεύουν ότι πονούν π.χ. στη μέση επειδή έχουν κήλη, ενώ από την εξέτασή τους μπορεί να διαπιστωθεί ότι δεν φταίει η κήλη για τον πόνο, αλλά η μη καλή λειτουργία των συνδέσμων», συμπληρώνει.
Πώς όμως γίνεται η διάγνωση; Όπως μας εξηγεί, ο εντοπισμός της αιτίας του πόνου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτείται κατάλληλη εκπαίδευση και ειδικό πρωτόκολλο κλινικής εξέτασης για να εντοπιστεί ποια είναι η περιοχή που πάσχει. Η εξέταση (σύμφωνα με το ειδικό πρωτόκολλο) γίνεται σε επίπεδο εκατοστών ακόμα και χιλιοστών, ενώ επιβοηθητικές είναι οι εργαστηριακές εξετάσεις (ακτινολογικός έλεγχος, μαγνητική τομογραφία, υπέρηχοι μαλακών μορίων).
Από τη μέθοδο μπορούν να επωφεληθούν όσοι πάσχουν από οσφυαλγία, ισχιαλγία, αυχεναλγία, γοναλγία (οστεοαρθρίτιδα γόνατος, κακώσεις γόνατος, κακώσεις συνδέσμων γόνατος), τενοντίτιδες, επικονδυλίτιδες, άκανθα πτέρνης, περιαθρίτιδα ώμου, αθλητικές κακώσεις, προβλήματα κροταφογναθικής διάρθρωσης, ινομυαλγία, και από κάθε μυοσκελετικό πόνο που οφείλεται σε καταπόνηση.
Η προλοθεραπεία δύναται να εφαρμοστεί σε διαβητικούς ασθενείς, καθώς η ποσότητα της γλυκόζης που χορηγείται είναι ελάχιστη. Η συχνότητα εφαρμογής της εξατομικεύεται. Συνήθως, απαιτούνται 4-6 εγχύσεις-συνεδρίες, μία κάθε 2-3 εβδομάδες. Τις περισσότερες φορές είναι ανώδυνη, αλλά αυτό εξαρτάται από το σημείο εφαρμογής. Σε κάθε περίπτωση χορηγείται πριν λίγη ποσότητα τοπικού αναισθητικού.
Η πρωτοποριακή αυτή θεραπευτική μέθοδος δεν έχει πρακτικά καμία επιπλοκή και μπορεί να απαλλάξει τον ασθενή από την ανάγκη υποβολής του σε χειρουργική επέμβαση και να βελτιώσει σημαντικά την ποιότητα ζωής του.
Σχόλια