Είναι πολύ συχνό φαινόμενο, να βάζουμε τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές μας. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις, είναι απόλυτα φυσιολογικό. Η ανιδιοτελής αγάπη μιας μητέρας για το παιδί της είναι από τα πιο ωραία παραδείγματα που αποδεικνύουν πως το χαρακτηριστικό της αυτοθυσίας είναι απαραίτητο για την επιβίωση και την ομαλή ανάπτυξη του παιδιού.
Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται όταν το μέτρο χάνεται και στην προσπάθειά μας να καλύψουμε τις ανάγκες των σημαντικών για εμάς προσώπων, προσεγγίζουμε το σημείο στο οποίο δεν έχουμε πλέον επίγνωση των δικών μας αναγκών. Καταλήγουμε τότε να απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας, να χάνουμε την αυτοεκτίμησή μας και να συνάπτουμε σχέσεις άνισες στις οποίες όσα προσφέρουμε δεν αντιστοιχούν στην ικανοποίηση την οποία αντλούμε από τις σχέσεις μας.
Σε αυτή τη στάση ζωής συνήθως μας οδηγεί ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την αγάπη και την υποστήριξη των άλλων. Συχνά αισθανόμαστε πως αν δεν ικανοποιήσουμε τους οικείους μας, εκείνοι θα αποσύρουν την αγάπη τους, θα θυμώσουν ή θα μας εγκαταλείψουν, αναζητώντας κάποιον καταλληλότερο για εκείνους, κάποιον πρόθυμο να καλύψει όλες τις ανάγκες τους. Ακόμα, είναι δυνατόν να δίνουμε προτεραιότητα στους άλλους επειδή τους αισθανόμαστε πιο αδύναμους από εμάς. Αυτό που στη μία περίπτωση θα μπορούσε να περιγραφεί ως φόβος εγκατάλειψης, σε αυτή την περίπτωση είναι οι ενοχές που μας υποδεικνύουν πως αν ακούσουμε τις ανάγκες μας θα πληγωθούν όσοι αγαπάμε.
Ο τρόπος που έχουμε μάθει να δίνουμε προτεραιότητα στις επιθυμίες των άλλων σε βάρος των επιθυμιών μας έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία. Είναι πιθανό, ο ένας ή και οι δυο γονείς μας να ήταν υπερβολικά επικριτικοί με τις επιλογές μας σε σημείο που εμείς αισθανόμασταν πως αν δεν τους ικανοποιήσουμε, θα πάψουν να μας αγαπούν. Έτσι, για να κερδίσουμε την αγάπη τους, πολλές φορές βάζαμε τα δυνατά μας να αριστεύσουμε, να έχουμε καλές επιδόσεις σε ένα άθλημα ή να διαπρέψουμε σε κάποιον τομέα που ήταν σημαντικός για εκείνους.
Ακόμα, είναι δυνατόν να είχαμε έναν γονέα που ήταν άρρωστος, σωματικά ή ψυχικά, έπινε πολύ ή εκδήλωνε κάποια άλλη αδυναμία, σε σημείο που θεωρούσαμε πως χρειαζόταν την προσοχή μας και αισθανόμασταν ένοχοι όταν αντιλαμβανόμασταν πως έχουμε δικές μας ανάγκες.
Έτσι, από την παιδική ηλικία μάθαμε να ζούμε καταπιέζοντας τις επιθυμίες μας, σταματώντας να κάνουμε όνειρα, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση των επιθυμιών των σημαντικών για εμάς προσώπων. Μάλιστα, πολλές φορές φτάσαμε στο σημείο να αισθανόμαστε πως δεν έχουμε δικά μας όνειρα. Είναι ακόμα πιθανό, να επιλέξαμε ένα επάγγελμα στο οποίο μπορούσαμε να εκφράσουμε δημιουργικά την ανάγκη μας να παρέχουμε φροντίδα όπως είναι του νοσηλευτή, του θεραπευτή ή του ιερέα.
Ωστόσο, παρά τα οφέλη που έχει για εμάς η κάλυψη των αναγκών των άλλων εις βάρος των δικών μας, είναι πιθανό να προκαλέσει αισθήματα ανεκπλήρωτου, σωματικά συμπτώματα, άγχος και κατάθλιψη. Ακόμα, μπορεί να βιώνουμε έντονο θυμό ο οποίος είναι δυνατό να εκδηλώνεται με μικρές αφορμές ή και να εκδηλώνεται παθητικό-επιθετικά. Στον απολογισμό της ζωής μας μπορεί να αισθανθούμε έντονη θλίψη διαπιστώνοντας πως έχουμε απομακρυνθεί από όσα πραγματικά θέλαμε να πετύχουμε.
https://www.e-psychology.gr/selfhelp/1917-oi-anagkes-ton-allon-pano-apo-tis-dikes-mas.html
Άννα Αλβανού - Ψυχολόγος- ψυχοθεραπεύτρια, ατομική- ομαδική ψυχοθεραπεία.
Δίπλωμα στην Κλινική Ύπνωση με εξειδίκευση στη Βιοθυμική Ψυχοθεραπεία.
Ψυχοεκπαιδευτικές Παρεμβάσεις - Συμπεριφορική Θεραπεία Οικογένειας στην Ψύχωση
Σχόλια