Ένα παιδί που μεγαλώνει χωρίς αδέλφια, μπορεί να έρθει αντιμέτωπο με θέματα και καταστάσεις που κάποιο άλλο παιδί με αδέλφια να μην αγγίξει ποτέ. Τα θέματα αυτά συνήθως πηγάζουνε απ’ το γεγονός ότι το μοναχοπαίδι λαμβάνει όλη την προσοχή και την αποκλειστική αγάπη των γονιών.
Σε αντίθεση με τα μοναχοπαίδια, τα παιδία με αδέλφια, μαθαίνουν μέσα από τη φύση της οικογένειας να μοιράζονται από υλικά μέχρι συναισθηματικά αγαθά. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μαθαίνουν επίσης να διεκδικούν, να μαλώνουν και κάποια στιγμή να καταλήγουν σε συμφωνία. Μαθαίνουν να παλεύουν για να διεκδικήσουν την δική τους μοναδική θέση στην οικογένεια, να δίνουν μάχες, να θυμώνουν, να κάνουν ελιγμούς και συμβιβασμούς, όλα όσα δηλαδή μαθαίνουν μέσα από την συμβίωση. Το πιο σημαντικό, όμως, χαρακτηριστικό που έχουν τα παιδιά με αδέλφια είναι ότι μπορούν να μοιράζονται τη ζωή με κάποιον που βλέπει τα πράγματα από την ίδια θέση, έτσι μπορούν αν φτιάξουν συμμαχίες, να μοιραστούν τα βάρη ή τις χαρές και όλα αυτά που θα δυσκολεύονταν να πουν στους γονείς τους.
Τα μοναχοπαίδια, έχουν να αντιμετωπίσουν τη ζωή της οικογένειας, χωρίς κάποιον να μπορεί να κοιτάει από την ίδια πλευρά τις καταστάσεις. Μεγαλώνουν με μία μοναξιά, με όλη την αγάπη και όλη την προσοχή αλλά και όλο το βάρος των γονιών, αλλά και την υπόλοιπης ελληνικής οικογένειας, που πέφτει πάνω τους. Έχουν να σταθούν μπροστά στην συναισθηματική υπερπροστασία των γονιών, οι οποίοι συνήθως υπερασχολούνται με τα δικά του συναισθήματα. Η υπερπροστασία αυτή προκύπτει κυρίως από την στενή σχέση που υπάρχει μεταξύ των γονιών και του παιδιού.
Τα παιδιά έχουν πολύ ευαίσθητες κεραίες και μπορούν να ρουφάνε όσα οι γονείς έχουν μέσα τους κρυμμένα, φυλαγμένα ή ακόμα και μη αναγνωρισμένα. Μπορεί να λέμε στα παιδιά ότι είμαστε καλά αλλά εκείνα ξέρουν πραγματικά πότε λέμε αλήθεια και πότε ψέματα. Τα μοναχοπαίδια το ξέρουν αυτό ακόμα καλύτερα. Έχουν ρουφήξει όλο τον εσωτερικό κόσμο των γονιών, όλα τα ανείπωτα τους.
Όπως και για τα παιδιά χωρίς αδέλφια, έτσι και οι γονείς με ένα μόνο παιδί, δεν έχουν να μοιράσουν την αγάπη, την προσοχή και τα συναισθήματα τους με περισσότερα μέλη. Η σχέση που αναπτύσσεται είναι συνήθως πολύ στενή, πολύ κοντινή και μπορεί τα όρια μεταξύ των ατόμων της οικογένειας να είναι ρευστά ή ελαστικά.
Υπάρχει μεγάλη συναισθηματική ταύτιση με τα παιδιά, κυρίως με τα μοναχοπαίδια. Μέσα σε μία τόσο κοντινή σχέση, συχνά οι γονείς μπερδεύουν τα δικά τους προσωπικά συναισθήματα με αυτά του παιδιού του, προβάλλουν τις αγωνίες τους, τις απογοητεύσεις, τους φόβους. Είναι συχνό οι γονείς να μην μπορούν να αντέξουν τη λύπη ή τα πιο δύσκολα συναισθήματα του παιδιού, όπως παράπονο, απογοήτευση, φόβο, με αποτέλεσμα να κάνουν τα πάντα ώστε το παιδί να μην τα νιώσει -πράγμα αδύνατο φυσικά! Προσπαθούν πολύ να το προστατέψουν από αυτά ή να το απαλλάξουν, στερώντας του έτσι κάποιες εμπειρίες. Όλα τα παραπάνω με ένα μαγικό τρόπο αποφορτίζονται ή διοχετεύονται καλύτερα σε μία οικογένεια με περισσότερα από ένα παιδιά.
Στη σχέση γονιού-παιδιού έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση, όμως όταν το παιδί είναι μοναχοπαίδι, η ανάγκη αυτή εντείνεται.
http://www.e-psychology.gr/children-teens-family/1924-monahopaidi-oikogeneia.html
Πεσσάρη Ηλιάννα - Ψυχολόγος- Απόφοιτος Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, τμήμα Ψυχολογίας, Ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια, ψυχοδραματίστρια
Σχόλια