Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η μοναξιά είναι και θέμα… γονιδίων



Ανάμεσα σε όσα μπορεί κανείς να κληρονομήσει από τους γονείς του βρίσκεται και η μοναξιά, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα που διαπίστωσε ότι τα γονίδια ενός ανθρώπου μπορούν να τον προδιαθέσουν, ώστε να γίνει πιο μοναχικός. Η επίδραση του περιβάλλοντος πάντως παίζει σαφώς μεγαλύτερο ρόλο για την πρόκληση μοναξιάς.

Και άλλες μελέτες στο παρελθόν έχουν καταλήξει σε παρόμοια συμπεράσματα. Η νέα μελέτη εκτιμά ότι η μοναξιά είναι σε ποσοστό 14% έως 27% γενετική, ενώ προηγούμενες εκτιμήσεις είχαν ανεβάσει τη γενετική συμβολή σε 37% έως 55%, ποσοστά που θεωρούνται όμως υπερβολικά.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή ψυχιατρικής Άμπραχαμ Πάλμερ της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σαν Ντιέγκο, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό νευροψυχοφαρμακολογίας Neuropsychopharmacology, ανέλυσαν γενετικά και ιατρικά δεδομένα για σχεδόν 10.800 ανθρώπους ηλικίας άνω των 50 ετών, οι οποίοι επιπλέον κλήθηκαν να απαντήσουν σε ερωτηματολόγια για το πόση χρόνια (όχι περιστασιακή) μοναξιά ένιωθαν.

Η μελέτη κατέληξε στη διαπίστωση ότι σε μερικούς ανθρώπους η μοναξιά τείνει να κληρονομείται μαζί με τον νευρωτισμό και τα συμπτώματα κατάθλιψης. Πιο ασθενής είναι η συσχέτιση της κληρονομικής μοναξιάς με τη σχιζοφρένεια και τη διπολική διαταραχή. Πάντως μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπισθεί κάποιο συγκεκριμένο γονίδιο της μοναξιάς.
Η μοναξιά σχετίζεται με χειρότερη σωματική και ψυχική υγεία, πράγμα που αυξάνει τον κίνδυνο για πρόωρο θάνατο και μάλιστα περισσότερο κι από την παχυσαρκία.

Από την άλλη, η μοναξιά βιώνεται διαφορετικά από κάθε άνθρωπο και για ορισμένους αποτελεί πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα απ’ ό,τι για άλλους. Όπως είπε ο Πάλμερ, αυτό ακριβώς μπορεί να οφείλεται στο ότι κάποιος έχει γενετική προδιάθεση για μοναξιά, ενώ κάποιος άλλος όχι.

http://www.onmed.gr/ygeia-eidhseis/story/347801/h-monaxia-einai-kai-thema-gonidion

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Συγκρούσεις - Από την ματαίωση των προσδοκιών μας στην ουσιαστική επικοινωνία

Οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις είναι μέρος της ζωής μας, των σχέσεων μας και τελικά μέρος του εαυτού μας. Ακόμα και αυτή τη στιγμή μπορεί να βιώνουμε μία εσωτερική σύγκρουση σκεπτόμενοι αν θέλουμε να συνεχίσουμε να διαβάζουμε αυτό το κείμενο ή όχι. Πότε όμως η διαφωνία εξελίσσεται σε σύγκρουση και κατά πόσο φωτίζει κάποιες σκοτεινές πλευρές της προσωπικότητας μας, μίας σχέσης ή μίας κοινωνίας; Η διαφωνία αναφέρεται κυρίως σε μία διαφορά απόψεων, σε μία ασυμφωνία προσέγγισης ανάμεσα σε δύο πλευρές. Η σύγκρουση όμως είναι κάτι παραπάνω από απλή ασυμφωνία και αποτελεί ένα επίμονο θέμα προστριβής το οποίο έχει διάρκεια. Αφού λοιπόν παραμένει για καιρό, μπορεί να αλλάζει μορφές και να εξελίσσεται προκαλώντας πολλά προβλήματα τα οποία συνιστούν εκφάνσεις του ίδιου ζητήματος. Από αυτή την άποψη η σύγκρουση αντιμετωπίζεται ως μία διαδικασία και έχει 3 ποιοτικές διαβαθμίσεις Α) Η προοπτική να προκύψει σύγκρουση υπάρχει όταν 2 πλευρές έρχονται αντιμέτωπες με δύο ή περισσ

Η Βουβωνοκήλη-Υδροκήλη στα παιδιά

Παθήσεις ελυτροπεριτοναικής πτυχής: κρυψορχία ανελκόμενος όρχις Βουβωνοκήλη σε αγόρια και κορίτσια- Όσχεοβουβωνοκήλη Υδροκήλη Επικοινωνούσα Υδροκήλη Κύστη τόνου σε αγόρια και κορίτσια Κατά την ενδομήτρια ζωή ο όρχις του παιδιού βρίσκεται ενδοκοιλιακά πάνω από το επίπεδο του νεφρού και κάτω από το επινεφρίδιο. Σταδιακά ο νεφρός ανεβαίνει και ο όρχις κατεβαίνει. Η διαδικασία καθόδου του όρχεως έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης πολλών χρόνων και ακόμη προστίθενται – στην υπάρχουσα γνώση- και καινούργιες θεωρίες. Το σημαντικότερο ρόλο παίζουν οι ορμόνες της κύησης (β-Hcg ). Στον 7ο περίπου μήνα ο όρχις βρίσκεται στο κατωφερέστερο σημείο της κοιλίας. Μαζί του όμως έχει παρασύρει μια ταινία περιτοναίου- ένας διαφανής, λεπτός προστατευτικός ιστός που καλύπτει όλα τα ενδοκοιλιακά όργανα και περιέχει μικρή ποσότητα υγρού-η οποία είναι η ελυτροπεριτοναϊκή πτυχή. Αυτή όταν είναι ανοιχτή επιτρέπει τη διέλευση υγρού απ

Ανεξαρτησία μέσα στη σχέση

Όλοι έχουμε ακούσει τη φράση ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα, όπου στη θέση του γάμου θα μπορούσε να είναι και μια πολύχρονη συμβίωση. Η αλήθεια νομίζω είναι ότι δεν είναι ο γάμος ή η πολύχρονη σχέση και συμβίωση που σκοτώνουν τον έρωτα, το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλο, αλλά η ρουτίνα της καθημερινότητας που έχει κυριαρχήσει και ο εφησυχασμός. Όταν ξεκινάει μια σχέση και οι δύο σύντροφοι θέλουν να περνούν όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί. Επιλέγουν να βγαίνουν μαζί οι δυο τους, να βγαίνουν με τους φίλους του ενός ή του άλλου και γενικά απιδιώκουν να κάνουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούν μαζί. Πολλοί μάλιστα θεωρούν απαραίτητο συστατικό μιας επιτυχημένης σχέσης το ζευγάρι να κάνει τα πάντα μαζί. Έχουν γαλουχηθεί με την άποψη ότι όταν είναι ζευγάρι αυτό σημαίνει ότι έχουν και κοινή ζωή και συναναστροφές και το να έχει ο καθένας προσωπική ζωή φαντάζει περίεργο ή ακόμα και ύποπτο. Εάν δε ο ένας από τους δύο συντρόφους θελήσει να έχει το δικό του χρόνο αυτό πιθανότατα θα π