Πολλές φορές μέχρι τώρα
έχουμε διαβάσει για τον κεντρικό ρόλο
του εντέρου στη ρύθμιση της υγείας, τόσο
της φυσικής όσο και της ψυχικής. Ο κρίσιμος ρόλος του εντέρου
τονίζεται τόσο από τον Ιπποκράτη όσο
και από την Αρχαία Κινέζεικη Ιατρική
ενώ αποκαλείται επίσης και δεύτερος
εγκέφαλος του οργανισμού. Παρακάτω σας
παρουσιάζουμε ένα άρθρο
του Βιολόγου Ιωάννη – Αλέξανδρου
Γαμπιεράκη όπως δημοσιεύτηκε στο
terrapapers.com. Το σώμα μας είναι ένας ολιστικός
οργανισμός στον οποίον τα πάντα είναι
συνδεδεμένα.
Το εντερικό σύστηµα
πέρα της γνωστής λειτουργίας του στην
επεξεργασία και απορρόφηση των θρεπτικών
συστατικών της τροφής, νευρώνεται
σχηµατίζοντας ένα πολύπλοκο νευρικό
δίκτυο. Θεωρείται από τους επιστήµονες
ως ο δεύτερος εγκέφαλος του οργανισµού.
Στην Ιαπωνία πριν την
έλευση των ∆υτικών αν ρωτούσατε τους
κατοίκους ποια είναι η περιοχή σκέψης
του οργανισµού θα σας έδειχναν την
ευρύτερη στοµαχική περιοχή. Οι Ιάπωνες
αλλά και άλλοι αρχαίοι πολιτισµοί καθώς
και ο Ιπποκράτης έδωσαν µεγάλη έµφαση
σε αυτή την περιοχή του οργανισµού.
Τώρα, µια καινούργια µελέτη έρχεται να
αναστατώσει τα επιστηµονικά δεδοµένα
και να αναθεωρήσει την όλη αντίληψη της
διχοτόµησης που υπάρχει όσον αφορά τις
λειτουργίες του οργανισµού.
Ο οργανισµός είναι ένα
ολιστικό σύστηµα. Ένα σύστηµα το οποίο
λειτουργεί µε έναν ολιστικό τρόπο παρά
σαν µια µηχανοποιηµένη οντότητα που
αποτελείται από µηχανικά µέρη που
επιτελούν λειτουργίες. Το εντερικό
νευρικό σύστηµα σκέφτεται, νιώθει,
αντιδρά και επικοινωνεί µε τον εγκέφαλο.
Αν και αυτό φαντάζει απίστευτο η
επιστηµονική κοινότητα κατάφερε να
ρίξει φως στην σύνδεση και στην συνοµιλία
που έχει ο εγκέφαλος µε το εντερικό
νευρικό σύστηµα. Αυτό ανοίγει πόρτες
για νέες θεραπείες, νέες ιδέες, νέες
αντιλήψεις για το πώς πραγµατικά
λειτουργεί ο οργανισµός µας. Φαίνεται
ότι δεν είµαστε τόσο µηχανές, όσο θέλουν
να µας παρουσιάζουν τον ανθρώπινο
οργανισµό.
Όλοι έχουµε νιώσει αυτή
την δυσάρεστη αίσθηση στην κοιλιακή
περιοχή όταν ερχόµαστε αντιµέτωποι µε
µια επικίνδυνη κατάσταση ή όταν τα
επίπεδα του στρες ανεβαίνουν στο
κατακόρυφο. Ερευνητές από τη Ζυρίχη
απέδειξαν για πρώτη φορά ότι αυτή η
ενστικτώδης αίσθηση που βιώνουµε στην
στοµαχική χώρα όταν ερχόµαστε αντιµέτωποι
µε ένα επικίνδυνο γεγονός, επηρεάζει
τον τρόπο µε τον οποίο αντιδρούµε στην
αντίληψη και την αίσθηση του φόβου. Αν
και ο εγκέφαλος θεωρείται το κέντρο της
αντίληψης όλων των αισθήσεων, υπάρχει
µια νέα στόχευση στην κατανόηση του πώς
αυτή η βασική ενστικτώδης αίσθηση που
δηµιουργείται στην στοµαχική χώρα
επηρεάζει την αντιληπτικότητα και την
αντίδραση στον φόβο.
Η ζωή περνάει από το
στομάχι μας
Το πολύ ενδιαφέρον
εύρηµα εδώ είναι ότι η επικοινωνία
µεταξύ αυτών των δυο συστηµάτων δεν
είναι µονοµερής. ∆ηλαδή, ο εγκέφαλος
στέλνει εισόδους και πληροφορίες προς
το εντερικό νευρικό δίκτυο και αντίστοιχα
ο εγκέφαλος δέχεται εισόδους και
πληροφορίες από το εντερικό νευρικό
δίκτυο. Σε αυτή την επικοινωνία κεντρικό
ρόλο διαδραµατίζει το πνευµογαστρικό
νεύρο, το οποίο είναι υπεύθυνο για την
µετάδοση της πληροφορίας προς τις δυο
κατευθύνσεις – από τον εγκέφαλο προς
το εντερικό νευρικό σύστηµα και τα άλλα
εσωτερικά όργανα του οργανισµού (µέσω
των ονοµαζόµενων απαγωγών νευρικών
οδών) και από το εντερικό νευρικό σύστηµα
προς τον εγκέφαλο (µέσω των ονοµαζόµενων
προσαγωγών νευρικών οδών).
Στην µελέτη που
πραγµατοποιήθηκε οι ερευνητές παρενέβησαν
σε αυτήν την αµφίπλευρη επικοινωνία
κόβοντας τους προσαγωγούς νευρικούς
οδούς. Έτσι, δηµιούργησαν ένα σύστηµα
το οποίο λειτουργούσε προς µια κατεύθυνση
(οι πληροφορίες µεταδίδονταν πλέον µόνο
από τον εγκέφαλο στο εντερικό νευρικό
σύστηµα, ενώ από την αντίθετη κατεύθυνση
δεν υπήρχε µετάδοση της πληροφορίας).
Εξετάζοντας συµπεριφορικά την επίδραση
αυτής της τροποποίησης είδαν ότι ο
εγκέφαλος ήταν ικανός να στέλνει µηνύµατα
προς την στοµαχική περιοχή, όµως δεν
δέχονταν πλέον πληροφορίες από την
στοµαχική περιοχή.
Στις συµπεριφορικές
µελέτες, οι ερευνητές παρατήρησαν
µειωµένο φόβο στην οµάδα των πειραµατοζώων
τα οποία είχαν υποστεί αυτή την τροποποίηση
στις συνδέσεις µεταξύ εγκεφάλου και
του εντερικού νευρικού συστήµατος, σε
σχέση µε τα ζώα αγρίου τύπου. Ο υπεύθυνος
της έρευνας αυτής τόνισε ότι η έµφυτη
απόκριση στον φόβο φαίνεται να επηρεάζεται
από µηνύµατα τα οποία στέλνονται από
το εντερικό νευρικό σύστηµα στις διάφορες
περιοχές του εγκεφάλου.
Παρόλα αυτά, τα
πειραµατόζωα που είχαν υποστεί αυτή
την τροποποίηση δεν ανεδείκνυαν παντελής
έλλειψη φόβου. Στην εξάρτηση φόβου (µια
µορφή εξαρτηµένης µάθησης) τα πειραµατόζωα
ήταν ικανά να συνδέουν ένα ουδέτερο
ερέθισµα (συγκεκριµένα έναν ήχο) – µε
µια δυσάρεστη εµπειρία. Στην συγκεκριµένη
περίπτωση φαίνεται ότι η διατάραξη της
σύνδεσης του εντερικού νευρικού
συστήµατος και του εγκεφάλου δεν φαίνεται
να επηρεάζει αυτή την µορφή εξαρτηµένης
µάθησης.
Όµως, όταν οι ερευνητές
εξέθεσαν αυτή την οµάδα πειραµατοζώων
σε µια ουδέτερη εµπειρία, παρατήρησαν
ότι χρειάστηκε ένα µεγάλο χρονικό
διάστηµα για τα πειραµατόζωα να
συσχετίσουν τον ήχο (ουδέτερο ερέθισµα)
µε την ουδέτερη εµπειρία. Ουσιαστικά,
αυτή η οµάδα των πειραµατοζώων άργησε
να ξε-µάθει την συσχέτιση του ήχου µε
την αρνητική εµπειρία. Αυτό το εύρηµα
έρχεται σε συµφωνία µε µια νέα µελέτη
που έδειξε ότι η διέγερση του πνευµογαστρικού
νεύρου που αναφέραµε παραπάνω, επηρεάζει
τις διαδικασίες µάθησης.
Αυτή η παρατήρηση µπορεί
να βοηθήσει πολύ το πεδίο της ψυχιατρικής,
καθώς γνωρίζουµε ότι άτοµα που πάσχουν
από µετατραυµατική διαταραχή άγχους
έχουν µια υπερβολική απόκριση στον φόβο
ακόµα και όταν έρχονται σε επαφή µε
ουδέτερα γεγονότα. Έτσι, η ενεργοποίηση
και η διέγερση του πνευµογαστρικού
νεύρου µπορεί να βοηθήσει τα ασθενή
άτοµα στο να µη συνδέουν ουδέτερα
ερεθίσµατα µε δυσάρεστες καταστάσεις.
Στο σηµείο αυτό να τονίσουµε ότι αυτή
η µεθοδολογία εφαρµόζεται στην επιληψία
και σε µερικές περιπτώσεις στην κατάθλιψη.
Αν και φαίνεται αντιφατικό
το γεγονός ότι ενώ µειώνεται η έµφυτη
απόκριση στον φόβο, στις µορφές εξαρτηµένου
φόβου βλέπουµε ότι αυτά τα πειραµατόζωα
αργούν να αποβάλλουν αυτή την µορφή
εξαρτηµένου φόβου όταν έρχονται σε
επαφή µε ένα ουδέτερο ερέθισµα. Η εξήγηση
σε αυτή την αντίφαση φαίνεται ότι έχει
να κάνει µε το γεγονός ότι ο εξαρτηµένος
φόβος σε σχέση µε τον έµφυτο φόβο
κινητοποιεί διαφορετικά νευρο-σηµατοδοτικά
µονοπάτια.
Η µελέτη αυτή έδειξε
για πρώτη φορά πως η επιλεκτική διατάραξη
της σύνδεσης µεταξύ εγκεφάλου και του
εντερικού νευρικού συστήµατος µπορεί
να οδηγήσει σε αλλαγές σε πολύπλοκες
συµπεριφορικές αποκρίσεις.
Το εντερικό νευρικό
σύστηµα λοιπόν διαδραµατίζει έναν
κεντρικό ρόλο στην απόκριση στον φόβο.
∆εν είναι µόνο ο εγκέφαλος υπεύθυνος
για τις αποκρίσεις στον φόβο αλλά
φαίνεται να εµπλέκεται ένα πολύπλοκο
δίκτυο. Το πώς και ποια σηµατοδοτικά
και νευροδιαβιβαστικά µονοπάτια
εµπλέκονται χρειάζεται ακόµα περαιτέρω
διερεύνηση.
Αυτό όµως που πρέπει
να µείνει είναι ότι ο οργανισµός δρα
σαν σύνολο στα περιβαλλοντικά ερεθίσµατα.
Η πολυπλοκότητα των συστηµάτων εγείρει
νέα ερωτήµατα στην αντιµετώπιση των
ασθενειών. Εγείρονται νέοι προβληµατισµοί
ως προς την κατεύθυνση που οφείλουµε
να στοχεύσουµε στην αντιµετώπιση
ασθενειών που µέχρι σήµερα είχαν
περιοριστεί σε ένα όργανο και σε έναν
συγκεκριµένο τύπο κυττάρων. Φαίνεται
ότι οι ψυχιατρικές ασθένειες δεν
περιορίζονται µόνο σε διαταραχές και
βλάβες περιοχών του εγκεφάλου αλλά
εκτείνονται και σε άλλα επίπεδα και
όργανα του οργανισµού.
Είναι µια απόδειξη ότι
το σύστηµα είναι ενιαίο και η κάθε
προσπάθεια διχοτόμησης κατακερματίζει
την γνώση και οδηγεί αναπόφευκτα σε
λάθη τα οποία κοστίζουν στην υγεία των
ασθενών.
enallaktikidrasi
Σχόλια