'Ηταν πρωί σαν όλα τ' άλλα που πέρασαν απ' τη ζωή μου. Μα τούτο το πρωί κρύωνα. Κρύωνα πολύ... Το σώμα μου ένιωθε κάτι περίεργους πόνους και το μυαλό μου σφυροκοπούσε μέσα στο κεφάλι μου και τα πόδια μου ήταν μουδιασμένα.
Τα συναισθήματα
εναλάσσονταν... Να ήταν ψυχοσωματικό;
Να ήταν κάποιο σημάδι για κάτι άλλο; Ο
φόβος, πρώτο σημάδι, έδειχνε το δρόμο
ότι πρέπει να επισκεφθώ κάποιον ειδικό.
Αλλά κι αυτή η αναβλητικότητα, μείζονος
σημασίας στο μυαλό μας.
Και τότε οι σκέψεις
έστησαν έναν τρελό χορό... Κι αν είναι
κάτι σοβαρό που θα βρεθούν τα χρήματα;
Κι αν καταλήξω στο διάδρομο ενός
νοσοκομείου γιατί δεν θα υπάρχει κρεβάτι;
Δεν ανήκω βλέπετε στην κατηγορία των
“εκλεκτών”. Λες και η υγεία έχει
διαχωρισμούς!
Οι άνθρωποι χώρισαν τους
ανθρώπους σε κατηγορίες.
Η Υγεία είναι ιερή και
ανήκει σε όλους.
Αποφάσισα να επισκεφθώ
τον γιατρό για μια πρώτη εκτίμηση. Δεν έμεινα στις σκέψεις μου γιατί δεν μπορούσα να ξέρω τι θα ξημέρωνε κάποιο άλλο πρωινό...
Ας μην αμελούμε την
υγεία μας. Ο,τι μας ανήκει ας το
διεκδικήσουμε. Στο μονοπάτι της Υγείας
ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ.
Ελένη Δ. Μπουχαλάκη
φωτο antikleidi
Σχόλια