Ο Γιώργος Καματερός έκανε την εμφάνιση του στην επικαιρότητα στις αρχές Φεβρουαρίου του 1976, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε το φάρμακο κατά του καρκίνου. Ο 36χρονος τότε δικηγόρος άρχισε να μοιράζει με βυτιοφόρα το ιαματικό νερό που υποτίθεται έφερνε από την Κω, στις γειτονιές της Αθήνας και λίγες μέρες αργότερα στην επαρχία.
Το θέμα άρχισε να αποκτά μεγάλες διαστάσεις, παρά τις αντιδράσεις του ιατρικού κόσμου, αφού πολλές από τις εφημερίδες της εποχής – με προεξάρχοντα «Τα Νέα» – στήριζαν με τη στάση τους τον Καματερό και την ομάδα του. Στο φαινόμενο αυτό, από τις απογευματινές εφημερίδες αντιστάθηκαν η «Ελευθεροτυπία» και η «Εστία» και από τις πρωινές η «Καθημερινή», η «Αυγή» και ο «Ριζοσπάστης».
Ο Γ. Καματερός ενώπιον της δικαιοσύνης
Οι αναλύσεις των επιστημονικών ιδρυμάτων, όμως, ανέφεραν συνεχώς ότι πρόκειται για απλό νερό χωρίς καμιά θεραπευτική ιδιότητα, ενώ ο Καματερός υποστήριζε ότι το μυστικό κρύβεται στη σκόνη πετρωμάτων που προσέθεταν οι συνεργάτες του. Το πιο τραγικό γεγονός της περιόδου εκείνης αποκαλύφθηκε από την «Ελευθεροτυπία» στις 19 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς. Οι γονείς 18 παιδιών που νοσηλεύονταν με λευχαιμία και κακοήθεις όγκους στο νοσοκομείο «Αγλαΐα Κυριακού», σταμάτησαν την κλασική θεραπεία και έδιναν στα παιδιά το νερό του Καματερού. Ως αποτέλεσμα, ένα από τα παιδιά πέθανε και η κατάσταση των υπολοίπων παρουσίασε επιδείνωση.
H αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει, αλλά ο Καματερός απτόητος οργάνωνε συγκεντρώσεις και πορείες με εκατοντάδες οπαδούς του, ενώ εμφανιζόταν και ως πολιτικός ηγέτης. Οι συνεχείς αναλύσεις όμως αποδείκνυαν ότι το νερό αυτό όχι μόνο ήταν ψεύτικο, αλλά και επικίνδυνο, αφού περιείχε ραδιενέργεια 35-38%. Στις 30 Μαρτίου του 1976 η κατανάλωσή του απαγορεύτηκε επισήμως.
Μετά τις δικαστικές περιπέτειες, ο Καματερός έφυγε για ένα διάστημα στο εξωτερικό και στη συνέχεια ασχολήθηκε με επιχειρήσεις. 22 χρόνια αργότερα, επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κω, όπου στις 6 Μαΐου του 1998, μη μπορώντας τα αντιμετωπίσει τα οικονομικά του προβλήματα, έβαλε τέλος στη ζωή του.
Σχόλια