Η αντίσταση στην ινσουλίνη είναι μία διαταραχή κατά την οποία τα σωματικά κύτταρα δεν αντιδρούν φυσιολογικά στη συγκεκριμένη ορμόνη.
Τα κύτταρα των μυών, του λίπους και του ήπατος δεν απορροφούν εύκολα τη γλυκόζη (σάκχαρο) με συνέπεια ο οργανισμός να χρειάζεται ολοένα και περισσότερη ινσουλίνη για να απορροφήσει τη γλυκόζη.
Όταν το πάγκρεας, που παράγει την ινσουλίνη, εξαντληθεί, συσσωρεύεται περιττή γλυκόζη στην κυκλοφορία του αίματος, οδηγώντας στον προδιαβήτη και αργότερα στο διαβήτη και άλλα προβλήματα υγείας.
Η αντίσταση στην ινσουλίνη παρατηρείται συχνότερα σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες, όπως οι υπέρβαροι και παχύσαρκοι άνθρωποι, καθώς και όσοι κάνουν καθιστική ζωή.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ (TAU) εξέτασαν τα επίπεδα ινσουλίνης και τις νοητικές λειτουργίες 489 εθελοντών, ηλικίας 51 έως 64 ετών κατά την έναρξή της, τους οποίους παρακολούθησαν επί 20 χρόνια.
Όσοι εθελοντές είχαν την μεγαλύτερη αντίσταση στην ινσουλίνη, διέτρεχαν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο να έχουν φτωχές επιδόσεις στα τεστ νοητικών δεξιοτήτων και στα τεστ μνήμης και εκτελεστικής λειτουργίας έως στο τέλος της περιόδου παρακολούθησης.
Είχαν επίσης αυξημένο κίνδυνο να παρουσιάζουν σημαντική έκπτωση των νοητικών λειτουργιών και της μνήμης τους.
Τα ευρήματα αυτά ίσχυαν ακόμα κι αν οι εθελοντές δεν είχαν ακόμα εκδηλώσει διαβήτη.
Σύμφωνα με τον επικεφαλής ερευνητή δρ Ντέιβιντ Τάνε, καθηγητή στο Τμήμα Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής του TAU, τα νέα ευρήματα υποδηλώνουν ότι «τα περιττά κιλά και η καθιστική ζωή υπονομεύουν την υγεία του εγκεφάλου, ενώ αντιθέτως όσοι προσέχουν το βάρος τους και γυμνάζονται συστηματικά ωφελούν μακροπρόθεσμα τη νοητική λειτουργία τους».
Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Journal of Alzheimer's Disease
Σχόλια