Το γνωστό οξυζενέ
φαίνεται να συμβάλλει σημαντικά στην
αποτελεσματική αντιμετώπιση ενός ευρέος
φάσματος ασθενειών. Παρόλο όμως, που
αρκετοί επιστήμονες πραγματοποιούν
αποκαλυπτικές μελέτες για τις ιαματικές
του ιδιότητες, τα συμπεράσματά τους
υποβαθμίζονται συστηματικά απο το
ιατροφαρμακευτικό σύστημα…
Πριν από 170
χρόνια, όταν η Ινδία ήταν ακόμα βρετανική
αποικία, οι αυτόχθονες έπιναν νερό, μέσα
στο οποίο διέλυαν μικρές ποσότητες
υπεροξειδίου του υδρογόνου για να
αντιμετωπίσουν μια μεγάλη ποικιλία
ασθενειών – από πιο ήπιες, όπως η γρίπη,
έως σοβαρότερες ασθένειες, όπως η χολέρα
και η μαλάρια.
Τα αποτελέσματα
αυτής της μεθόδου θεραπείας ήταν τόσο
θετικά, ώστε θεωρήθηκε ότι η διάδοση
της θα επηρέαζε το εμπόριο χημικών
φαρμάκων που είχε αρχίσει τότε να
καθιερώνεται και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Για να αντιμετωπίσουν
την απειλή, οι βρετανικές Αρχές προσέλαβαν
έναν ρεπόρτερ, ο οποίος -προσποιούμενος
τον γιατρό- «κατασκεύασε» μια ιστορία
για ένα παιδί που πέθανε εξαιτίας
εγκεφαλικής βλάβης, ύστερα από τη λήψη
υπεροξειδίου του υδρογόνου.
Το γεγονός ότι
η είδηση προήλθε από έναν «ειδικό»
επηρέασε καθοριστικά τους Ινδούς, με
αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν τη χρήση
του Η2Ο2 και να στραφούν στα βρετανικά
φαρμακευτικά σκευάσματα (Madison Cavanaugh, The
one-minute cure: The secret to healing virtually all diseases).
Επρόκειτο για
το πρώτο χτύπημα εναντίον μιας πολλά
υποσχόμενης θεραπευτικής μεθόδου, η
οποία από τότε καταπιέζεται συστηματικά
από το φαρμακοκεντρικό ιατρικό μοντέλο.
Πολλοί επιστήμονες (Willhelm, Warburg, Oliver,
Holman, Farr, Barnard, Palthe, McCabe, Cummings) υποστηρίζουν
ότι τα θεραπευτικά οφέλη της είναι πολύ
σημαντικά για όλες σχεδόν τις ασθένειες,
μετατρέποντας τη σε πανάκεια χωρίς
προηγούμενο και, μάλιστα, με μηδενικό
κόστος!
Μεταξύ αυτών,
κάποιοι την εφαρμόζουν ως εναλλακτική
μέθοδο θεραπείας αφού η κλασική Ιατρική
αρνείται να τη συμπεριλάβει στις
καθιερωμένες πρακτικές της και η
επιστημονική κοινότητα δεν χρηματοδοτεί
επίσημες έρευνες για την αποτελεσματικότητα
της.
Οξυγόνο: το
κλειδί για έναν υγιή οργανισμό
Το ανθρώπινο
σώμα αποτελείται κατά 70%-80% από νερό, το
μεγαλύτερο μέρος του οποίου (89%) είναι
οξυγόνο. Σχεδόν όλη η βιολογική ενέργεια
του ανθρώπου πηγάζει από αυτό το δομικό
στοιχείο, χάρη στο οποίο ο οργανισμός
παραμένει ζωντανός και σε καλή κατάσταση.
Και απόδειξη
είναι το ότι ένας άνθρωπος μπορεί να
επιβιώσει εβδομάδες χωρίς φαγητό,
αρκετές μέρες χωρίς νερό, αλλά μόνο λίγα
λεπτά χωρίς οξυγόνο. Ο θεμελιώδης ρόλος
του για τη διατήρηση της ζωής οδήγησε
πολλούς επιστήμονες να μελετήσουν το
ίδιο το οξυγόνο, καθώς και τη σχέση που
μπορεί να έχει η έλλειψη του με την
εμφάνιση ασθενειών, αλλά και την πιθανή
αξιοποίηση του για την ανάκτηση της
υγείας.
Το γενικότερο
συμπέρασμα που προκύπτει από το σύνολο
των μελετών είναι ότι η πρωταρχική αιτία
των περισσότερων ασθενειών συνδέεται
-σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό- με την
ανεπαρκή παρουσία του, κυρίως σε κυτταρικό
επίπεδο, και ότι η ενίσχυση του οργανισμού
με επιπλέον οξυγόνο δημιουργεί ευνοϊκές
συνθήκες για την πρόληψη ή καταπολέμηση
της παθογένειας (Madison Cavanaugh, The one-minute
cure: The secret to healing virtually all diseases).
Μια από τις πιο
σημαντικές ανακαλύψεις για τη δύναμη
του οξυγόνου στη θεραπευτική διαδικασία
πραγματοποιήθηκε το 1931.
Ο δρ. Otto Warburg
κέρδισε το βραβείο Νόμπελ στη Φυσιολογία
και Ιατρική, όταν απέδειξε ότι οι ιοί
δεν μπορούν να επιβιώσουν και να
αναπτυχθούν σε περιβάλλοντα πλούσια
σε οξυγόνο, επειδή είναι αναεροβικοί.
Επιπλέον, ο Warburg μέσω των πειραμάτων του
διαπίστωσε ότι η αφαίρεση οξυγόνου από
το κύτταρο κατά 35%, το μετατρέπει σε
καρκινικό.
Υποστήριξε ότι
η βασική αιτία του καρκίνου είναι η
ανεπαρκής οξυγόνωση των κυττάρων και
ότι, αν αντιστρέψουμε αυτό το δεδομένο,
ο καρκίνος θα μπορούσε να νικηθεί (Otto
Warburg, The prime cause and prevention of cancer, 30/6/1966).
Μετέπειτα μελέτες του ίδιου του Warburg
και άλλων επιστημόνων συμπέραναν ότι
σχεδόν όλες οι τοξίνες και τα βακτήρια
εξουδετερώνονται σε περιβάλλοντα
πλούσια σε οξυγόνο (Otto Warburg, The prime cause and
prevention of cancer)..
Κάποιες από τις
θεραπείες που αναπτύχθηκαν με κεντρικό
γνώμονα την παραπάνω διαπίοτωοη
ονομάστηκαν «οξειδωτικές» γιατί, από
τη μια, προκαλούν οξείδωση των
προσβεβλημένων από βλαβερούς
μικροοργανισμούς κυττάρων και, από την
άλλη, θωρακίζουν τα υγιή κύτταρα
οξυγονώνοντας τα.
Ωστόσο, η ιατρική
και φαρμακευτική βιομηχανία επιμένουν
να μην εκμεταλλεύονται αυτές τις
θεραπευτικές λύσεις – προφανώς επειδή
δεν τους δίνεται κανένα οικονομικό
κίνητρο. Τόσο το όζον όσο και το υπεροξείδιο
του υδρογόνου είναι ουσίες που δεν
μπορούν να πατενταριστούν και το κόστος
παρασκευής τους είναι εξαιρετικά χαμηλό.
Επιπλέον, αν η
θεραπευτική δράση τους αφορά όντως στο
σύνολο των ασθενειών, τις μετατρέπει
σε απειλή για την καθιερωμένη βιομηχανία
ακριβών συμπτωματικών φαρμάκων και
πολυδάπανων ιατρικών πρακτικών. Ίσως
αυτός να είναι και ο λόγος που το σύστημα
δεν χρηματοδοτεί και επίσημες έρευνες
που θα αποδείκνυαν την αξία τους (Madison
Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing virtually all
diseases).
Μια παντοδύναμη
θεραπευτική λύση με άγνωστη ιστορία
Πρωτοπόρος στην
εκμετάλλευση αυτής της θεραπείας, της
οποίας θεωρείται και πατέρας, υπήρξε ο
δρ. Richard Willhelm. Κατά τη δεκαετία του 1940,
ίδρυσε, τον οργανισμό Επιμορφωτικού
Ενδιαφέροντος για το Υπεροξείδιο του
Υδρογόνου (ECHO) θέλοντας να διαδώσει τα
θεραπευτικά οφέλη του. Ο ίδιος το
χρησιμοποίησε σε ασθενείς, βλέποντας
πολύ ενθαρρυντικά αποτελέσματα σε
δερματικά προβλήματα, πολιομυελίτιδα
και διανοητικές ανωμαλίες που προκύπτουν
από βακτηριακές μολύνσεις.
Προτού το
ανακαλύψει ο Willhelm, ο Bρετανός γιατρός
Τ. Η. Oliver το είχε χορηγήσει πρώτος με
ενδοφλέβιες ενέσεις σε 25 ασθενείς που
έπασχαν από πνευμονία. Το αποτέλεσμα
ήταν εκπληκτικό: το ποσοστό θνησιμότητας
από την ασθένεια έπεσε από το 80% στο 48%
και η ενδοφλέβια έγχυση υπεροξειδίου
του υδρογόνου έγινε το μυστικό όπλο
αντιμετώπισης της επιδημίας πνευμονίας
που ξέσπασε λίγο μετά το τέλος του Α’
Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 1950, ο δρ.
Reginald Holman διεξήγαγε πειράματα, στα οποία
χορηγούσε υπεροξείδιο του υδρογόνου
0,45%, διαλυμένο στο νερό, το οποίο στη
συνέχεια έπιναν ποντίκια με καρκινικούς
όγκους. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα του,
οι όγκοι εξαφανίστηκαν τελείως εντός
ενός διαστήματος μεταξύ 15 και 60 ημερών
(Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret to healing
virtually all diseases).
Πρόκειται για
ελάχιστες περιπτώσεις της άγνωστης
ιστορίας της θεραπευτικής δύναμης της
ουσίας, οι οποίες αναφέρονται στο βιβλίο
της Madison Cavanaugh The one-minute cure: The secret to healing
virtually all diseases (Η θεραπεία του ενός λεπτού:
το μυστικό για να γιατρέψεις σχεδόν
όλες τις ασθένειες). Στο ίδιο βιβλίο
έχουν συγκεντρωθεί και οι γνώμες ειδικών
επιστημόνων που υποστηρίζουν τις
εκπληκτικές ιδιότητες του υπεροξειδίου
του υδρογόνου και γενικότερα των
βιο-οξειδωτικών θεραπειών σε όλο το
φάομα των ασθενειών, συμπεριλαμβανομένης,
και της τριπλής μάστιγας: AIDS, καρκίνος
και καρδιακά προβλήματα.
Το 1993, ο Αμερικανός
ερευνητής δρ. Charles H. Farr προτάθηκε για το
βραβείο Νόμπελ στην Ιατρική, για την
εργασία του σχετικά με την ευεργετική
δράση του Υπεροξειδίου του Υδρογόνου
στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού
συστήματος. Συμφωνά με την έρευνα του,
τα κοκκιοκύτταρα (είδος λευκών
αιμοσφαιρίων) παράγουν την ουσία που
αμύνεται εναντίον βακτηρίων, παρασίτων
και ζυμομυκήτων που προσβάλουν τον
οργανισμό, ρυθμίζει τις ορμόνες και το
σάκχαρο του αίματος, και αποτελεί
απολυμαντικό, αντισηπτικό και οξειδωτικό
παράγοντα (C. Η. Farr, The therapeutic use of H2O2,
Townsend letter for Doctors, 1987).
Ο δρ. David G.
Williams, ένας από τους κορυφαίους επι
στήμονες φυσικών θεραπειών, αναφέρει:
« Ο αρχικός σκεπτικισμός μου για τη
θεραπευτική λήψη υπεροξειδίου του
υδρογόνου με οδήγησε σε ενδελεχή έρευνα,
κλινική εργασία και πειραματισμό.
Καταλαβαίνω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων
πιθανότατα δεν θα πειστεί ποτέ, ωστόσο
εγώ είμαι πεπεισμένος ότι το H2O2 είναι
ασφαλές, διαθέσιμο και με εξωφρενικά
μικρό κόστος.
Αλλά το καλύτερο
απ’ όλα είναι ότι λειτουργεί!» (David G.
Williams, The many benefits of hydrogen peroxide, 17/7/2003) Ο
παθολόγος William C. Douglas προσθέτει ότι η
ουσία «μπορεί να χορηγηθεί σχεδόν σε
κάθε παθολογική περίπτωση, συχνά με
εξαιρετικά αποτελέσματα» (William C. Douglas,
MD, Hydrogen Peroxide: Medical Miracle, Second opinion publishing,
1996).
Ο δρ. Kurt Donsbach
γράφει σε άρθρο του στο περιοδικό
Alternatives ότι μια ουγκιά υπεροξειδίου του
υδρογόνου 35%, διαλυμένη σε ένα γαλόνι
νερό, βοηθά στην καλύτερη αναπνοή όσων
πάσχουν από εμφύσημα και καρκίνο του
λάρυγγα, αν ψεκάζεται στον χώρο που
διαβιούν (Madison Cavanaugh, The one-minute cure: The secret
to healing virtually all diseases). Ο ίδιος αναφέρεται
με ενθουσιασμό και στην αξιοποίηση της
θεραπείας με H2O2 για την καταπολέμηση
του καρκίνου.(www. alkalizeforhealth.net/oxygen.htm).
Το 1986, ο γνωστός
καρδιοχειρουργός Christiaan Barnard, φημισμένος
για το γεγονός ότι πραγματοποίησε την
πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς, άρχισε να
συστήνει τη θεραπεία με υπεροξείδιο
του υδρογόνου σε ασθενείς, αφού πρώτα
την εφάρμοσε ο ίδιος για να θεραπεύσει
την αρθρίτιδα και άλλες ασθένειες που
συνοδεύουν το γήρας και έμεινε έκπληκτος
με το αποτέλεσμα.
mikroskopio
Σχόλια