Γάμος στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας

ΒΟΣΤΟΝΗ

Αυτή η περίπτωση δε θα είχε αίσιο τέλος. Η ασθενής είχε μεταστατικό καρκίνο και είχε υποβληθεί στην τρίτη αποτυχημένη της χημειοθεραπεία. 

Τώρα πια φαινόταν πως όπου και αν κοιτούσαμε βρίσκαμε την ασθένεια. 

Μία ακτινογραφία στην κοιλιά αποκάλυψε απόφραξη στο έντερό της. 

Η αξονική τομογραφία στο στήθος της έδειξε πνευμονική εμβολή. 

Οι εργαστηριακές εξετάσεις έδειξαν πως σχεδόν δεν της είχαν απομείνει λευκά αιμοσφαίρια για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Όταν έφτασε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ήταν σε παραλήρημα. Της έκανα τις συνήθεις ερωτήσεις σχετικά με το ιατρικό ιστορικό της και αν ήθελε να προχωρήσουμε σε CPR στην περίπτωση που σταματούσε η καρδιά της, αλλά δεν απάντησε.

Έβαζα στην άκρη τις σημειώσεις μου όταν σήκωσε το χέρι της και μου είπε σε μία στιγμή έκλαμψης : «Γιατρέ, κάνε ό, τι μπορείς.Πρέπει να τα καταφέρω για το γάμο της κόρης μου».

Πονούσε πολύ. Είχε ένα σωλήνα στη μύτη της ο οποίος αποστράγγιζε το στομάχι της.

«Πότε είναι ο γάμος;» ρώτησα.

«Το επόμενο καλοκαίρι».

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου. Τα ανοιγόκλεισα ξανά. Αυτή όχι.
Με κοιτούσε κατάματα.

Εκείνη τη στιγμή αμφέβαλα για το αν θα τα κατάφερνε κατά τη νοσηλεία, πόσο μάλλον για άλλους 8 μήνες. Δεν ήξερα τι να πω. Έβαλα το στηθοσκόπιο στο στήθος της και παρέμεινα σιωπηλή.

Γνώρισα τη Stephanie, την κόρη της, το επόμενο πρωί.

 Ήταν 24 ετών, αλλά ήταν μόλις 8 όταν η μητέρα της διαγνώστηκε με καρκίνο. 

Η μητέρα της Stephanie είχε το σύνδρομο Muir-Torre, εξ αιτίας του οποίου είχε προδιάθεση για κακοήθειες. 

Έτσι η Stephanie είχε μοιραστεί το σπίτι της με τον καρκίνο πολλά χρόνια και είχε δει τη μητέρα της να αγωνίζεται κατά της ασθένειας.

Ήξερε βέβαια πως αυτή η φορά ήταν διαφορετική. Ο ογκολόγος που παρακολουθούσε τη μητέρα της σαν εξωτερικό ασθενή ήταν αυτός που είπε στη Stephanie ότι η μητέρα της πέθαινε. Η Stephanie κατέρρευσε αλλά κατάλαβε πως ήταν μάταιο να το αρνείται. 

Το όνειρο ενός γάμου κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού εξανεμίστηκε.

Η Stephanie κάλεσε τον αρραβωνιαστικό της εκείνο το πρωί. Κλαίγοντας του είπε τα νέα. Αλλά αυτός χωρίς δισταγμό της απάντησε «Θέλω να είμαι και εγώ εκεί» και πρότεινε όχι μόνο να κάνουν το γάμο νωρίτερα, αλλά να τον κάνουν και μέσα στο Νοσοκομείο I.C.U.

Η ομάδα μας είχε συνηθίσει να αντιμετωπίζει κάθε είδους κρίσεις. Το να χειριστεί ένα γάμο της τελευταίας στιγμής, όμως, δεν ήταν μέσα σε αυτές. 

Ενώ είναι σύνηθες να  υπάρχουν παραπάνω από μία απόψεις σε μία ιατρική ομάδα ως προς το χειρισμό ενός ασθενούς, δεν υπήρξαν διαφωνίες όταν αρχίσαμε να διοργανώνουμε το γάμο. Σύντομα, στη διοργάνωση συμμετείχε ολόκληρη η ιατρική ομάδα. 

Στείλαμε ένα γράμμα στο δικαστήριο για να επισπεύσει τις άδειες του γάμου. Κανονίσαμε με τον πάστορα και με έναν μουσικό που έπαιζε άρπα. Η καφετέρια του νοσοκομείου έψησε ένα κέικ σοκολάτας και οι νοσοκόμες στόλισαν με λουλούδια. Σε μερικές μέρες ήμασταν έτοιμοι.

Η δουλειά μου ήταν να διασφαλίσω ότι ο πόνος της ασθενούς ελέγχεται και παράλληλα να αποφεύγεται η σύγχυση που είναι παρενέργεια της ναρκωτικής φαρμακευτικής αγωγής. Αλλά σαν από θαύμα, η ασθενής δε χρειάστηκε παυσίπονα για ώρες και είχε πλήρη επίγνωση του τι γινόταν. Βλέποντας τη νύφη και το γαμπρό από το κρεβάτι του νοσοκομείου, η ασθενής φαινόταν πιο άνετη από κάθε άλλη φορά. Όλη η ημέρα είχε κάτι το εξωπραγματικό :όλα έμοιαζαν να έχουν επιβραδυνθεί. 

Ο ήλιος έμπαινε από τα παράθυρα και έλαμπε. 

Για μια φορά στο νοσοκομείο υπήρχαν δάκρυα αλλά όχι και πόνος.

Φαινόταν πως ακόμα και ο καρκίνος, μετά από όλα αυτά τα χρόνια που κυνηγούσε την ασθενή, έκανε «διάλειμμα».

Το επόμενο πρωί, η οικογένεια αποφάσισε τη μεταφορά της ασθενούς. Ούτε διασωλήνωση, ούτε CPR- τίποτα που θα μπορούσε να παρατείνει τη ζωή. Όλα γίνονταν για να νιώσει η ασθενής άνετα.
Παρ’ όλα αυτά, 4 μήνες μετά είναι ακόμα ζωντανή και πηγαίνει όσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ελπίζουμε..!

Στο σημερινό ιατρικό κόσμο, που καθορίζεται από το αποτέλεσμα και την αποδοτικότητα, είναι εύκολο να ξεχάσεις ότι το να θεραπεύεις ασθενείς δεν έχει να κάνει μόνο με την καταπολέμηση της ασθένειας και την ανακούφιση από τα συμπτώματα. 

Υπάρχουν πράγματα που οι γιατροί και οι νοσοκόμες μπορούν να κάνουν, παρεμβάσεις γεμάτες σημασία- όπως το να βοηθούν τους ασθενείς να πετύχουν τελικούς στόχους τους ή να περάσουν ποιοτικό χρόνο με τις οικογένειές τους- που δεν μπορούν να καταγραφούν σε μία ιατρική γνωμάτευση ή σε μία οθόνη.

Σαν παθολόγος δε μου άρεσε ποτέ η λέξη «θαύμα». Προτιμούσα να σκέφτομαι σε όρους ιατρικούς. Όμως η μέρα του γάμου έμοιαζε με θαύμα. Πολλές φορές οι παθολόγοι μοιράζονται τη λύπη των ασθενών τους, αλλά σπάνια τη χαρά τους. Όχι, δεν ανακαλύψαμε τη θεραπεία για τον καρκίνο, αλλά αισθανόμασταν πως είχαμε καταφέρει κάτι σημαντικό : απελευθερώσαμε, έστω και προσωρινά την ασθενή από την ασθένειά της.

Μία από τις νοσοκόμες, χαμογελώντας μέσα στα δάκρυά της, μου μίλησε όταν όλα είχαν τελειώσει. «Ήταν μαγικό» είπε. 

Haider Javed Warraich, παθολόγος στο Beth Israel Deaconess Medical Center 

iatroisos