Οι σημερινοί νέοι ανεξαρτήτως φύλου έχουν αρνητική
προκατάληψη στο να δημιουργήσουν μια αποκλειστική σχέση με εξέλιξη που θα
μονοπωλεί το ενδιαφέρον και το χρόνο τους.
Η διατήρηση ενός δεσμού μεταξύ των δύο φύλων αποτελεί
δύσκολη υπόθεση πρακτικά.
Αυτό συμβαίνει επειδή στις μέρες μας έχει χαθεί η έννοια της
συντροφικότητας και υπάρχει απόσταση ανάμεσα στους ανθρώπους, απαμακρύνονται
ασυναίσθητα ο ένας από τον άλλον απορροφούμενοι στα δικά τους προβλήματα και
λειτουργούν σαν μονάδα στη προσπάθεια για επιβίωση κοιτάζοντας ατομικά τη
καριέρα τους, τις επιθυμίες τους, την εξασφάλιση τους.
Άρα είναι κάτι αρκετά δύσβατο στην ροή της καθημερινότητας
το να πρέπει κανείς να ενστερνιστεί και να κατανοήσει τις ανάγκες-επιθυμίες
ενός άλλου.
Η κοινωνία σήμερα δεν προστάζει δεσμά, υποχρέωση, ταμπέλες.
Όλοι μπορούν να έχουν ελεύθερες σχέσεις χωρίς ηθικές,
συναισθηματικές, οικονομικές συνδιαλλαγές επικεντρωμένοι μόνο στον ατομικό στόχο
- καριέρα τους ζώντας ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον.
Ωστόσο αυτή που συνήθως απαιτεί δέσμευση λόγο κοινωνικών
στερεοτύπων είναι η γυναίκα.
Σπουδαίο ρόλο σε αυτό παίζει η φύση της που την καλεί
ορμονικά ειδικά από μια ηλικία και έπειτα για αναπαραγωγή.
Ο άντρας παραμένει για πάντα ενα «μικρό παιδί» αφού η
φροντίδα του θηλυκού αγγίγματος εξακολουθεί να τον καλύπτει από τα μητρικά
χέρια αποτρέποντας την ιδέα της συντρόφου.
Οι σχέσεις έχουν γίνει πολύπλοκες και διαλύονται για το
τίποτα, παρόλο που όλοι χρειάζονται τη παρουσία κάποιου δίπλα τους.
Η εποχή των ζευγαριών που ήταν σε όλα μαζί, άσχημα, όμορφα,
με το να είναι ουσιαστικά ο ένας για τον άλλον έχει φύγει ανεπιστρεπτί και
κυριαρχεί μια παρατεταμένη εφηβεία που καθιστά πια και τα δύο φύλα ανεξάρτητα,
μη διαθετειμένα να αλλάξουν το τρόπο ζωής τους προσαρμοζόμενοι σε νέα δεδομένα
με κύριο οδηγό την λογική και όχι το συναίσθημα.
Χριστίνα Βάιλα- Ψυχολόγος
Ψυχολογικός Φάρος
Σχόλια