Αμερικανοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι ίσως το ανοσοποιητικό
σύστημα του ανθρώπου να μπορεί να διδαχθεί να θεραπεύσει μόνο του την
αθηροσκλήρωση καθώς και άλλες μεταβολικές παθήσεις, περιλαμβανομένης της
λιπώδους ηπατοπάθειας και του διαβήτη τύπου 2.
Όπως αναφέρεται στο Nature Communications, επιστημονική
ομάδα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον στο Σεντ Λούις,
μελετώντας ποντίκια απέδειξε ότι ένα φυσικό σάκχαρο, η τρεαλόζη (ανήκει στην
κατηγορία των δισακχαριτών, που παράγεται από κάποιους μύκητες, ζύμες και
παρόμοιους οργανισμούς) ανατροφοδοτεί τις κυτταρικές ικανότητες του
ανοσοποιητικού συστήματος ώστε να μειωθεί η αθηρωματική πλάκα που συσσωρεύεται
στα τοιχώματα των αρτηριών. Οι αθηρωματικές πλάκες είναι χαρακτηριστική ένδειξη
καρδιαγγειακής νόσου και συντελούν σε αυξημένο κίνδυνο εμφράγματος.
«Μας ενδιαφέρει να ενισχύσουμε τις ικανότητες των μακροφάγων
ώστε να αποδομούν τα κυτταρικά σκουπίδια», εξηγεί ο κύριος συγγραφέας της
μελέτης Δρ Μπαμπακ Ραζανι, επίκουρος καθηγητής Ιατρικής.
Τα μακροφάγα είναι κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος
υπεύθυνα για τον καθαρισμό πολλών τύπων κυτταρικών απορριμμάτων,
συμπεριλαμβανομένων των πρωτεϊνών που έχουν αποδιοργανωθεί, των υπερβαλλόντων
σταγονιδίων λίπους και των δυσλειτουργικών οργανιδίων.
«Στην αθηροσκλήρωση, τα μακροφάγα προσπαθούν να
επιδιορθώσουν τη βλάβη στην αρτηρία καθαρίζοντας την περιοχή, αλλά
κατακλύζονται από τη φλεγμονώδη φύση των πλακών», προσθέτει ο Δρ Ραζανι.
Στο πλαίσιο της μελέτης, οι ερευνητές απέδειξαν
πειραματιζόμενοι με ποντίκια με προδιάθεση στην αθηροσκλήρωση ότι η αθηρωματική
πλάκα στις αρτηρίες τους μειωνόταν μετά την χορήγηση τρεαλόζης. Η επίδραση της
θεραπείας εξαφανιζόταν όταν η χορήγηση γινόταν από του στόματος ή όταν γινόταν
σε ενέσιμη μορφή μαζί με άλλα είδη σακχάρου, ακόμα και με μερικά που είχαν
ίδιες δομές.
Αναλύοντας τον μηχανισμό δράσης της τρεαλόζης ο Δρ Ραζανι
λέει ότι «λειτουργεί ενεργοποιώντας το μόριο TFEB, το οποίο με τη σειρά του
μπαίνει στον πυρήνα των μακροφάγων και προσδένεται στο DNA. Από την πρόσδεση
ενεργοποιούνται συγκεκριμένα γονίδια, προκαλώντας μια αλυσίδα γεγονότων που
συντελούν τελικά στην διαδικασία της εκκαθάρισης της αθηρωματικής πλάκας».
Και προσθέτει: «Η τρεαλόζη δεν ενισχύει απλά τον μηχανισμό
καθαριότητας που ήδη υπάρχει, αλλά ωθεί τα κύτταρα να φτιάξουν νέα εργαλεία.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει περισσότερη αυτοφαγία».
Οι ερευνητές θα συνεχίσουν την έρευνα για την τρεαλόζη ως
πιθανή θεραπεία της αθηροσκλήρωσης, αφού είναι ασφαλής για κατανάλωση από τον
άνθρωπο και έχει ήπια γλυκιά γεύση. Βέβαια θα πρέπει να ξεπεράσουν το εμπόδιο
της ενέσιμης χορήγησης, αφού φαίνεται να χάνει την αποτελεσματικότητά της όταν
χορηγείται από το στόμα καθώς διασπάται από ένζυμο της διαδικασίας της πέψης.
Ίσως ένας αναστολέας του ενζύμου αυτού να μπορέσει να βοηθήσει την τρεαλόζη να
διατηρήσει τη δομή και τη λειτουργία της όταν λαμβάνεται από του στόματος.
Σχόλια