Η καθημερινότητά μας
είναι συνήθως αδυσώπητη. Απαιτητική.
Δουλειά, σπίτι, υποχρεώσεις, αρκετό
stress και πολύ πίεση για να ανταπεξέλθουμε.
Σαν να μιλάμε για μια μηχανή που δουλεύει
ασταμάτητα, παράγει αδιάκοπα... μια
μηχανή χωρίς ζωή! Αυτός είναι ο κίνδυνος
της ρουτίνας: Ν αποκοπούμε από την ίδια
μας τη ζωή, να αποκοπούμε από τον εαυτό
μας. Αλλοτρίωση.
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Μικρά ψήγματα καθημερινής φροντίδας
για τον καθένα
Μην ξεχνάτε τον ήλιο:
Το φως του ήλιου, η λάμψη του, καθημερινά
μας λούζει ζωή και εμείς τον αγνοούμε,
δεν του ρίχνουμε μια ματιά.
Μην ξεχνάτε το γέλιο,
έστω το χαμόγελο, την ευφορική έκφανση
της ανθρώπινης υπόστασης.
Μην ξεχνάτε το κλάμα,
το δάκρυ, τη έκφραση του πόνου, της
θλίψης, της στεναχώριας, του θυμού... που
εγκλωβίζονται μέσα μας και μας
στενα/χωρούν, μας κατα/θλίβουν, μας
μελαν/χολούν.
Μην ξεχνάτε την ανάπαυση,
την χαλάρωση, τον ύπνο. Το σώμα χρειάζεται
ξεκούραση, ο νους χρειάζεται αγρανάπαυση,
το πνεύμα χρειάζεται αποφόρτιση.
Μην ξεχνάτε τους φίλους,
μια συζήτηση, μια έξοδο, έναν περίπατο,
μια παράσταση ή μια ταινία, έναν καφέ,
ένα ποτό, δύο κουβέντες...
Ας φροντίσουμε τον
εαυτό μας. Καθημερινές, μικρές πράξεις
φροντίδας, μια υπενθύμιση της αξίας
μας, μια περιποίηση, στοιχειώδης των
αναγκών μας...
http://www.psixologikosfaros.gr/article_det.asp?artid=6484
Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας
– Ψυχολόγος
Σχόλια