Πολλοί γονείς θεωρούν ότι η ιγμορίτιδα είναι μιά σοβαρή και
επίμονη νόσος. Πολλά συμπτώματα, όπως
πονοκέφαλος, συνάχι, βήχας ή πυρετός αποδίδονται συχνά σε ιγμορίτιδα με
αποτέλεσμα να χορηγούνται αντιβιοτικά γιά μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στη πραγματικότητα όμως η ιγμορίτιδα είναι μια συχνή λοίμωξη
της παιδικής ηλικίας που συνοδεύει τα συνηθισμένα κρυολογήματα. Η χορήγηση
θεραπείας με αντιβιοτικά είναι απαραίτητη μόνο σε λίγες περιπτώσεις. Δεν πρέπει
να ξεχνάμε ότι η άσκοπη χορήγηση αντιβίωσης δεν είναι αθώα, αφού ευνοεί την
ανάπτυξη αντοχής των μικροβίων στα αντιβιωτικά.
Τα ιγμόρια είναι είναι δύο μικρές κοιλότητες μέσα στο οστό
της άνω γνάθου, δεξιά και αριστερά της μύτης.
Μέσα στα οστά του κρανίου υπάρχουν και άλλες τέτοιες κοιλότητες, οι
ηθμοειδείς, οι σφηνοειδείς και οι μετωπιαίοι κόλποι. Όλοι αυτοί οι κόλποι ονομάζονται παραρρίνιοι κόλποι και η φλεγμονή
τους παραρρινοκολπίτιδα. Η ιγμορίτιδα είναι η πιό συχνή παραρρινοκολπίτιδα.
Οι συνηθισμένες ιώσεις της παιδικής ηλικίας, τα κοινά κρυολογήματα,
προσβάλλουν τις περισσότερες φορές και
τους παραρρινίους κόλπους. Αυτό
συμβαίνει γιατί οι παραρρίνιοι κόλποι επικοινωνούν με τη ρινική κοιλότητα. Οι
ιογενείς παραρρινοκολπίτιδες διαρκούν λίγες ημέρες και δεν χρειάζονται καμμία
θεραπευτική αντιμετώπιση. Μερικές φορές όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι.
Διάφορα παθογόνα μικρόβια αναπτύσσονται μέσα στους παραρρινίους κόλπους και
δημιουργούν τη μικροβιακή παραρρινοκολπίτιδα, η οποία μπορεί να προκαλέσει
προβλήματα. Στα παιδιά εφηβικής ηλικίας
ένας άλλος προδιαθεσικός παράγοντας μικροβιακής παραρρινοκολπίτιδας είναι η
αλλεργική ρινίτιδα.
Eίναι εύκολο να διακρίνουμε τη μικροβιακή
παραρρινοκολπίτιδα; Τις περισσότερες φορές ναι, αρκεί να αξιολογήσουμε σωστά τα
συμπτώματα. Η ιογενής παραρρινοκολπίτιδα
εκδηλώνεται με καταρροή, ρινική συμφόρηση και βήχα που διαρκούν μέχρι 10 ημέρες. Τα συμπτώματα ακόμα κι αν
δεν έχουν υποχωρήσει τελείως την 10η ημέρα, ειναι σαφώς βελτιωμένα. Η παροδική βελτίωση και η εκ νέου εμφάνιση
των συμπτωμάτων πιθανόν να οφείλονται σε νέα ιογενή λοίμωξη. Η μικροβιακή παραρρινοκολπίτιδα αντίθετα,
χαρακτηρίζεται από επιμονή της καταρροής και του βήχα για περισσότερες από 10
ημέρες, χωρίς καμμία βελτίωση. Ο βήχας μάλιστα είναι χαρακτηριστικά πιό συχνός
την νύχτα.
Η επιμονή των συμπτωμάτων ενός κρυολογήματος για
περισσότερες από 10 ημέρες είναι η μόνη κλινική ένδειξη της μικροβιακής
παραρρινοκολπίτιδας. Τα πάσχοντα παιδιά είναι συνήθως σε καλή γενική κατάσταση
και άν έχουν πυρετό αυτός είναι συνήθως χαμηλός. Η σύσταση της ρινικής έκκρισης
δεν έχει καμμία διαγνωστική αξία. Στις συνηθισμένες ιογενείς λοιμώξεις η ρινική
έκκριση είναι αρχικά υδαρής και λεπτόρευστη και βαθμιαία γίνεται παχύρευστη και
αδιαφανής, κίτρινη ή πράσινη. Αντίθετα
με ότι πιστεύουν πολλοί, η παραρρινοκολπίτιδα της παιδικής ηλικίας τις
περισσότερες φορές δεν συνοδεύεται από
πονοκέφαλο.
Η ακτινογραφία των ιγμορίων δεν προσφέρει ιδιαίτερη
βοήθεια στη διάγνωση της
παραρρινοκολπίτιδας. Τα ακτινολογικά
ευρήματα των κοινών ιώσεων είναι παρόμοια με αυτά της μικροβιακής
παραρρινοκολπίτιδας. Έτσι, στις περισσότερες περιπτώσεις, εκτός από την έκθεση σε περιττή ακτινοβολία,
η ακτινογραφία μπορεί να παραπλανήσει. Οι ακτινολογικές εξετάσεις όπως η
αξονική τομογραφία είναι χρήσιμες μόνο στις επιπεπλεγμένες περιπτώσεις.
Η οξεία μικροβιακή παραρρινοκολπίτιδα είναι συχνά αυτοιώμενη
λοίμωξη. Το ποσοστό αυτόματης
ύφεσης εξαρτάται από τον υπεύθυνο
μικροοργανισμό και κυμαίνεται μεταξύ 15%
και 75%. Πάντως έχει διαπιστωθεί ότι οι ασθενείς που πήραν αντιβίωση
παρουσίασαν μεγαλύτερη βελτίωση των συμπτωμάτων. Η απόφαση για τη χορήγηση
αντιβίωσης είναι απαραίτητο να στηρίζεται στα προαναφερθέντα κλινικά κριτήρια,
ώστε να ελαχιστοποιείται η θεραπεία παιδιών με απλές ιογενείς λοιμώξεις. Οι
επιπλοκές της οξείας μικριβιακής παραρινοκολπίτιδας είναι σπάνιες και
οφείλονται στη διασπορά των υπεύθυνων μικροβίων στον οφθαλμικό κόγχο και στο
κεντρικό νευρικό σύστημα. Στις περιπτώσεις αυτές η γενική κατάσταση των
πασχόντων δεν είναι καλή και απαιτείται εισαγωγή σε νοσοκομείο.
Οι συνηθισμένες ιώσεις της παιδικής ηλικίας, τα κοινά
κρυολογήματα, προσβάλλουν τις
περισσότερες φορές τα ιγμόρια και τους άλλους παραρρινίους κόλπους. Οι
ιογενείς παραρρινοκολπίτιδες δεν χρειάζονται καμμία θεραπευτική αντιμετώπιση.
cancer-society
Δημήτρης Δελής, Παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων «Π.
Και Α. Κυριακού»
Σχόλια